De expositie tijdens de Kunst & Cultuurroute Moerdijk.

In onze tuin werd een reus van een eik gerooid. En daar zat veel bruikbaar materiaal bij. Ik wilde enkele bijzondere stukken bewaren,  voordat ze in de kachel zouden belanden. Door de manier van zagen bleven er soms ook bijzondere blokken over, zoals deze spie. En die heb is snel gereserveerd voor mezelf. Op dat moment nog geen idee wat ik ermee wilde. Maar het moest een combi worden met keramiek. 

Ik wilde contrast, het ruwe met het kwetsbare, fijne werk,  wat tegelijkertijd ook spannend is, juist omdat het er fragiel uitziet. Maar wel stevig gedragen. 

Nadenken over taal en de betekenis ervan vind ik altijd interessant. 

'Alle neuzen dezelfde kant op' hoor je vaak terug in het werkveld, bijvoorbeeld  als er een beslissing moet worden genomen. Het roept vragen op bij mij .

Is het nodig dat we allemaal dezelfde kant op kijken, meebewegen? En wanneer  wel en wanneer niet en wat zijn de consequenties?  Het ging me eigenlijk niet zozeer om het ja/nee antwoord (voor beiden is iets te zeggen, denk ik). Maar  meer over bewustwording, kritisch durven denken.

Ik wilde de neuzen laten opvallen. En het mocht worden aangeraakt ( van dit aanbod werd niet veel gebruik gemaakt, toch te eng).

Dit object heeft tijdens exposities de nodige aandacht gekregen. Mensen gingen  het gesprek aan over het nut van 'alle neuzen dezelfde kant' op.  Al pratende ontstonden er wederzijdse interessante vragen en boeiende gesprekken. Grappig detail: de mannen waren vooral geïnteresseerd in dat ruwe blok hout.

De hoofdjes zijn aan beide zijden geglazuurd. Voor mij was het proces van  onderzoeken, het gebruiken van materialen en technieken een inspirerende periode. 

Op dit moment staat het object in een wachtruimte van een ziekenhuis.